Ο κύριος Αδάμος Κωνσταντίνος γεννήθηκε στην Κρύα Βρύση Καλαμπάκας το 1961.

Σπούδασε στην Κρατική Σχολή Διακοσμητικής Επίπλου και Ξυλογλυπτικής. Μαθήτευσε σε διάφορα εργαστήρια ζωγραφικής στα Τρίκαλα, κυρίως όμως στο εργαστήριο του ζωγράφου Νικόλαου Καλατζή στη Ναύπακτο.

Έργα  του έχουν εκτεθεί κατακαιρούς σε ομαδικές αλλά και ατομικές εκθέσεις στα Τρίκαλα ( Νοέμβριο , 2003), στην Καλαμπάκα (Οκτώβριο 2004, Σεπτέμβριος 2007, Μάρτιος 2009) και στο Schwabach της Γερμανίας ( Δεκέμβριος, 2004).

Έργα του ανήκουν και εκτίθενται στην Θεολογική και Ιστορική Πινακοθήκη της Ιεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου. Επίσης, έργα του ανήκουν σε συλλογές της Ιεράς Μονής Αγίου Νικολάου Αναπαυσά στο Δημαρχείο Καλαμπάκας, καθώς και σε συλλογές- ιδιωτικές και δημόσιες στο εξωτερικό : Γερμανία, Ιταλία και Αμερική.

Επιπλέον είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος και σήμερα ζει και εργάζεται στην πόλη της Καλαμπάκας, διατηρώντας εργαστήρι ζωγραφικής στην οδό 28^ης Οκτωβρίου 14. 

Τα περισσότερα από τα έργα μου έχουν επιρροές από την μοναστηριακή ζωή στους βράχους των Μετεώρων. Στιγμές, πρόσωπα, τελετουργίες τα οποία μένουν αναλλοίωτα στον χρόνο, απεικονίζονται με τον πιο ζωντανό τρόπο, πάνω στους καμβάδες της ζωγραφικής

Νεκρή φύση

Ο όρος νεκρή φύση, natura morta, εισάγεται στην ιταλική ορολογία της τέχνης τον 18ο αιώνα. Τότε ακόμη η natura morta θεωρείται ζωγραφική δεύτερης κατηγορίας και αντιδιαστέλλεται προς την «ευγενή» natura vivente, τη ζωντανή φύση, όπου πρωταγωνιστεί ο άνθρωπος. Καλλιεργήθηκε ιδιαίτερα στις Κάτω Χώρες τον 17ο αιώνα. 

Πορτρέτα

Η απεικόνιση ενός ορισμένου ανθρώπου ήταν και παραμένει μια δύσκολη υπόθεση τόσο για τη ζωγραφική, όσο και για τη γλυπτική. Η προσωπογραφία, το πορτρέτο, δεν αποδίδει απλά τα χαρακτηριστικά του απεικονιζόμενου, αλλά προπάντων τον ψυχισμό του, τα ιδιότυπα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του. Τα χαρακτηριστικά αυτά δεν ταυτίζονται με τα εξωτερικά γνωρίσματα μιας μορφής, αλλά απορρέουν κυρίως από την έκφρασή της. Σ' αυτό ακριβώς το σημείο επικεντρώνεται η ιδιαιτερότητα του πορτρέτου (Λυδάκης, 2005)